Bardzo ciężko zdecydować się na jedno. Chciałbym raz dziennie móc pojawić się gdzieś i przeżyć jakąś chwilę z książki, ale jeśli mamy wytypować jedno to wybrałbym osiedlanie wyspy Lincolna razem z innymi rozbitkami z książki "Tajemnicza wyspa" J.Verne'a. To piękna opowieść o tym jak można sobie poradzić na odludziu posiadając wiedzę i umiejętności. Książkę pierwszy raz przeczytałem w młodości, potem niejednokrotnie do niej wracałem.
Fascynowało mnie zawsze to jak bohaterowie owej książki wykorzystując swoją wiedzę wymyślali coraz to kolejne pomysły, które zapewniały im życie na wyspie. Poczynając od wskrzeszenia ognia, stworzenia narzędzi, uprawy roślin(najbardziej w pamięć zapadło mi to jak jeden z rozbitków znajduje nasiono zboża- z którego potem powstanie duża uprawa), stworzenia komunikacji, nawet małego zakładu wytwórczego. To taki piękny survival z dobrym zakończeniem. Zdecydowanie chciałbym być częścią tej wspaniałej rodziny z wyspy Lincolna.

Bardzo ciężko zdecydować się na jedno. Chciałbym raz dziennie móc pojawić się gdzieś i przeżyć jakąś chwilę z książki, ale jeśli mamy wytypować jedno to wybrałbym osiedlanie wyspy Lincolna razem z innymi rozbitkami z książki "Tajemnicza wyspa" J.Verne'a. To piękna opowieść o tym jak można sobie poradzić na odludziu posiadając wiedzę i umiejętności. Książkę pierwszy raz...

A ja chętnie wybrałabym się na kolacje na zamku Horeszków z "Pana Tadeusza". Nie dość, że to nasze, polskie, pięknie napisane, to jeszcze czytając wydaje mi się, że słyszę muzykę z filmu. Była tam wtedy Telimena i Tadeusz, który wstydliwie na nią spoglądał, była młodzika Zosia, w której zakochał się Hrabia, był sam Hrabia, Sędzia i wiele innych osób, a wszyscy po staropolsku ubrani. Mury zamku skrywające historie Ewy, Jacka i Stolnika też robią swoje. A na końcu- wisienka na torcie - pojawia się Gerwazy, nie zwracając na nikogo uwagi czyni swoje obowiązki i impreza się kończy, bo on nie zamierza nikogo obcego tolerować, a tym bardziej wrogów. Niby "Pana Tadeusza" się zna, bo to nasza epopeja narodowa, ale choćbym to czytała czy oglądała wiele razy, to nigdy mi się nie znudzi, dlatego tam właśnie chciałabym się znaleźć.

A ja chętnie wybrałabym się na kolacje na zamku Horeszków z "Pana Tadeusza". Nie dość, że to nasze, polskie, pięknie napisane, to jeszcze czytając wydaje mi się, że słyszę muzykę z filmu. Była tam wtedy Telimena i Tadeusz, który wstydliwie na nią spoglądał, była młodzika Zosia, w której zakochał się Hrabia, był sam Hrabia, Sędzia i wiele innych osób, a wszyscy po...

Przeprawa przez góry z "Łez słońca" Magdaleny Kozak. Kosmiczny Afganistan. Palące słońce. Upał. Piasek wdzierający się na najmniejsze zagłębienia ciała. Noce gryzące mrozem.
I grupa towarzyszy, która walczy z dużo silniejszym okupantem za pomocą sprytu i hartu ducha.

Przeprawa przez góry z "Łez słońca" Magdaleny Kozak. Kosmiczny Afganistan. Palące słońce. Upał. Piasek wdzierający się na najmniejsze zagłębienia ciała. Noce gryzące mrozem.
I grupa towarzyszy, która walczy z dużo silniejszym okupantem za pomocą sprytu i hartu ducha.

Wpadłabym na wakacje do Ani z Zielonego Wzgórza. To moja ulubiona bohaterka, która wzbudza niesamowicie ciepłe uczucia i nastraja mnie optymistycznie. Chętnie skosztowałabym jej ciasta (niekoniecznie z myszą:)) i napiła soku malinowego "Marylowej" roboty. Pozachwycałabym się przepięknymi widokami, poczytałabym z Anią poezje pod drzewem...Taki pobyt na pewno sprawiłby,że zapomniałabym o codziennych kłopotach, problemach i wróciła do domu pełna dobrego humoru, jakby nowo narodzona.

Wpadłabym na wakacje do Ani z Zielonego Wzgórza. To moja ulubiona bohaterka, która wzbudza niesamowicie ciepłe uczucia i nastraja mnie optymistycznie. Chętnie skosztowałabym jej ciasta (niekoniecznie z myszą:)) i napiła soku malinowego "Marylowej" roboty. Pozachwycałabym się przepięknymi widokami, poczytałabym z Anią poezje pod drzewem...Taki pobyt na pewno sprawiłby,że...

Jest mnóstwo takich wydarzeń, ale dzisiaj najchętniej wybrałbym przyjęcie urodzinowe Bilbo Bagginsa. Na pewno byłaby huczna, wesoła zabawa do samego rana, w sympatycznym towarzystwie Hobbitów, mnóstwo jedzenia, picia i słuchania opowieści o szalonych przygodach. No i oczywiście pokaz fajerwerków, o to zadbałby sam Gandalf. A następnego dnia leczenie kaca z pewnością ułatwiałaby spokojna i przyjemna atmosfera panująca w Shire. Równie kojący byłby widok tamtejszych pięknych, zielonych pagórków, niestety ze względu na kaca podziwianych przez okulary przeciwsłoneczne…

Jest mnóstwo takich wydarzeń, ale dzisiaj najchętniej wybrałbym przyjęcie urodzinowe Bilbo Bagginsa. Na pewno byłaby huczna, wesoła zabawa do samego rana, w sympatycznym towarzystwie Hobbitów, mnóstwo jedzenia, picia i słuchania opowieści o szalonych przygodach. No i oczywiście pokaz fajerwerków, o to zadbałby sam Gandalf. A następnego dnia leczenie kaca z pewnością...

"Sekretne życie pszczół" Sue Monk Kidd
Gdy zamykam oczy to przenoszę się na Południe i razem z Lily siedzę przy drodze i sprzedaję pachnące brzoskwinie. Ona już nie cierpi tego zapachu, kojarzy się jej z ciężką codzienną pracą. Ja jednak dopiero go odkrywam. Wraz z Lily uciekam z domu i spotykam szeroko otwarte ramiona moich ciemnoskórych przyjaciół. Wspieram ich w walce o swoje prawa, doglądam pszczół i zlizuję miód cieknący z placów. Rozkoszuję się zapachem gorącej ziemi, letnich kwiatów i ciasta. Towarzyszę bohaterce w walce o samą siebie, o pogodzenie się z przeszłością i odważne kreowanie marzeń. A przy tym wszystkim towarzyszą mi słodko gorzkie barwy Południa.

"Sekretne życie pszczół" Sue Monk Kidd
Gdy zamykam oczy to przenoszę się na Południe i razem z Lily siedzę przy drodze i sprzedaję pachnące brzoskwinie. Ona już nie cierpi tego zapachu, kojarzy się jej z ciężką codzienną pracą. Ja jednak dopiero go odkrywam. Wraz z Lily uciekam z domu i spotykam szeroko otwarte ramiona moich ciemnoskórych przyjaciół. Wspieram ich w walce o...

Może warto być nienormalnym, a jednocześnie wymyślić coś przerażającego? Widziałbym siebie obok Piętaszka na wyspie, gdzie miałbym szansę przekonać się jak ciężko żyć w takim miejscu. Miejscu, gdzie musiałbym nauczyć się tworzyć wszystko od podstaw, by przeżyć. To byłaby lekcja, z której nie mógłbym nie wyjść silniejszy psychicznie i pozbawiony swych lęków, które musiałbym przełamać.

Może warto być nienormalnym, a jednocześnie wymyślić coś przerażającego? Widziałbym siebie obok Piętaszka na wyspie, gdzie miałbym szansę przekonać się jak ciężko żyć w takim miejscu. Miejscu, gdzie musiałbym nauczyć się tworzyć wszystko od podstaw, by przeżyć. To byłaby lekcja, z której nie mógłbym nie wyjść silniejszy psychicznie i pozbawiony swych lęków, które musiałbym...

Pierwsze, co przyszło mi do głowy, to „Zielona Mila” Stephena Kinga. Scena, w której John Coffey, olbrzym o równie olbrzymim sercu i magicznej mocy, uzdrawia śmiertelnie chorą żonę naczelnika więzienia. Chciałabym choć przez chwilę wcielić się w narratora, Paula Edgecomba, i być świadkiem tego niezwykłego zdarzenia, poczuć działanie daru, jaki miał w sobie Coffey, móc obcować z tym wyjątkowym człowiekiem. Po dziś dzień, jest to jedna z moich ulubionych scen i bez wątpienia właśnie w niej chciałabym się znaleźć. Rzeczywiście byłaby to jedyna w swoim rodzaju sytuacja i nic podobnego nie mogłabym przeżyć w prawdziwym życiu.

Pierwsze, co przyszło mi do głowy, to „Zielona Mila” Stephena Kinga. Scena, w której John Coffey, olbrzym o równie olbrzymim sercu i magicznej mocy, uzdrawia śmiertelnie chorą żonę naczelnika więzienia. Chciałabym choć przez chwilę wcielić się w narratora, Paula Edgecomba, i być świadkiem tego niezwykłego zdarzenia, poczuć działanie daru, jaki miał w sobie Coffey, móc...

Przyszedł do mnie we śnie.
Tyle czasu minęło, lecz pamięć nie daje spokoju. Wyciągam z szafki jego zdjęcie, bibułki do papierosów, zasuszone płatki róż i maszynopis. Wzruszenie wstrząsa moimi wnętrznościami. Dzisiaj coś się wydarzy, czuję to.
Idę na naszą ławkę. Siadywaliśmy na niej codziennie, pamiętasz? Pod Kremlem słońce świeci jakby jaśniej. Przed moimi oczami przesuwa się kondukt żałobny. Jak wyglądał Twój pogrzeb...? Nie, przecież żyjesz, żyjesz na pewno.
Podejrzany typ siada obok mnie i plecie trzy po trzy coś o głowie gwizdniętej z trumny. Jest w nim coś niepokojącego...

(...)

-"Zgadzam się na wszystko, na tę komedię z wcieraniem maści, zgadzam się jechać, gdzie diabeł mówi dobranoc!"
Wszystko mi jedno, porywam złote pudełko i biegnę do domu.
Nazywam się Małgorzata Nikołajewna. Mistrzu, najdroższy, nadlatuję!

Koniec i bomba, kto nie rozpoznał książki, ten trąba ;)

Przyszedł do mnie we śnie.
Tyle czasu minęło, lecz pamięć nie daje spokoju. Wyciągam z szafki jego zdjęcie, bibułki do papierosów, zasuszone płatki róż i maszynopis. Wzruszenie wstrząsa moimi wnętrznościami. Dzisiaj coś się wydarzy, czuję to.
Idę na naszą ławkę. Siadywaliśmy na niej codziennie, pamiętasz? Pod Kremlem słońce świeci jakby jaśniej. Przed moimi oczami przesuwa...

No i co ja tu robię?! A mówili, uważaj, czego sobie życzysz albo dokładniej czytaj regulamin! Miała być sama słodycz, bierzesz pigułkę, zasypiasz i odbywasz najwspanialszą podróż do wymarzonego świata powieści. Phi! Pewnie, że wzięłam i teraz śnię, a jakże, jestem tam, gdzie chciałam – prawie. Chciałam zobaczyć Thorn (z powieści Anety Jadowskiej o Dorze Wilk), zostać jedną z magicznych istot, no i wszystko się niemal zgadza. Niemal, gdyż w Thornie byłam (fakt niesamowity!), a jestem na cmentarzu w Toruniu i tacham za Katią szpadel oraz jej torbę z kosmetykami, bo ma aktualnie wyrzut kobiecości i musi móc, w każdej chwili, poprawić swoją urodę. Jakby miała tu spotkać kogoś więcej niż tylko duchy i umarlaki! Na co mi to było! Myślałam, że trafię do Thornu, jako ja wiem, Anielica, Wiedźma, seksowna Diablica, Elf, szaman albo Wilkołak. Ale Szwindel, serio?! Całe życie kurdupel, nawet jak śpię! Jakieś 40 cm wzrostu, piegi i tendencja do zajumania wszystkiego, co świeci. Jeszcze się dobrze nie rozejrzałam po mieście, a już nieświadomie coś podwędziłam. Konkretnie, to miecz Abaddona.
No to jestem martwa, pomyślałam wychylając kolejnego drinka w Szatańskim Pierwiosnku. Przecież mała szansa, że dożyję chwili, w której uda mi się wytłumaczyć Jego Anielskości, że Moja Karłowatość nie panuje nad swoimi lepkimi rączkami. Co prawda, wysłuchała mnie Dora i uratowała mi tyłek (wmówiła Abaddonowi, że zgubił swój miecz), ale za karę muszę teraz nosić klamoty za nekromantką.

No i co ja tu robię?! A mówili, uważaj, czego sobie życzysz albo dokładniej czytaj regulamin! Miała być sama słodycz, bierzesz pigułkę, zasypiasz i odbywasz najwspanialszą podróż do wymarzonego świata powieści. Phi! Pewnie, że wzięłam i teraz śnię, a jakże, jestem tam, gdzie chciałam – prawie. Chciałam zobaczyć Thorn (z powieści Anety Jadowskiej o Dorze Wilk), zostać jedną...